nsanın bütün hayatı bir anlama (kavrama) ve anlatma (ifade etme) macerası olarak görülebilir. İnsanın varlığı mâna yüklüdür. İnsan için anlamı aramak varoluş sebebidir. Anlam yoksa, insan yoktur! Fiillerimiz, hareketlerimiz diğer canlılarda olduğu gibi içgüdüye bağlı değil; seçimli, tercihe bağlı, akıl yürütmeye, muhakemeye dayalıdır. Daha konuşmaya başlamadığımız bebeklik çağlarından itibaren böyledir. Eğer konuşma engelli biriyse de işaret diliyle anlatır. Anlama ve anlatmak insanın hayatının esasıdır. Bunu yazılı hale getirmek, anladığımızı ve anlatacağımızı yazıya dönüştürmek konuşmak kadar, hatta ondan daha da önemlidir. Çünkü yazı kalıcıdır. Edebiyat aslında bizim anlamayı güçlü hale getirdiğimiz, yoğunlaştırdığımız bir söz sanatı. Uzun uzun konuşmak yerine kısa ve etkileyici bir biçimde ifade etmektir. Yazının olmadığı dönemde edebiyat, şiir ağırlıklı idi. Çünkü hatırda tutulması kolay, uzun değil, vezni, kafiyesi yani musikisi var. Ama yazılı döneme geçildikten sonra anlatma üzerinden yapılan edebiyat, roman ve hikaye türlerinin gelişmesiyle daha da yaygın hale geldi ve hayatımızın bir parçası oldu.
sdzxczxASDFWQŞLHGRFIUSDJBVCFGQ9P3WEIOUFBISDUBVWE9OIFHGIJSZXKC BVOIUWEDFGBHOIUSDJCBVIUSD
